Goed doorwortelde en plantenrestrijke vierkante plaggen werden gedroogd en op grote schaal gebruikt als materiaal voor de bouw van plaggenhutten en als isolatiemateriaal. Omdat de bedekking van een bestaande plaggenhut door weersomstandigheden verging moest er geregeld opnieuw plaggen gestoken worden. Venige plaggen, schadden genoemd, waren ook geschikt als brandstof. Men noemde dit ook wel ‘heiturf’. Met ‘imsplaggen’ dekten de vele imkers hun korven af om de bijenvolken ‘in te winteren’.
*Fragment uit brief 387 van Vincent vanuit Hoogeveen:
Mooi is het hier alles, waar men ook gaat. De heide is veel uitgestrekter dan de Brabantsche, bij Zundert of Etten althans – ietwat monotoon als het middag is & de zon schijnt vooral, doch juist ook dat effekt, ’twelk ik vruchteloos een paar maal reeds toch heb willen schilderen, zou ik niet willen missen. De zee is ook niet altijd pittoresk maar ook die momenten & effekten moet men bekijken, wil men in ’t eigentlijk karakter zich niet bedriegen. Dan – op dat heete middaguur is de heide verre van liefelijk soms.– is agaçant vervelend en vermoeiend als de woestijn, even onherbergzaam en als ’t ware vijandig. Het te schilderen in dat volle licht en de wijking der plannen tot in ’t oneindige te geven, is iets waar men duizelig van wordt. Daarom moet men niet meenen het sentimenteel moet worden opgevat, integendeel dat is het bijna nooit. Die zelfde agaçant vervelende plek – s’avonds als een arm figuurtje door de schemering zich beweegt – als die uitgestrekte, door de zon verschroeide aardkorst donker uitkomt tegen de fijne lilas toonen van den avondhemel, en het donker blaauwe allerlaatste lijntje aan den horizon grond van lucht scheidt – kan subliem worden zóó als op een J. Dupré. En de figuren, zij hebben datzelfde. de boeren & vrouwen, niet altijd zijn ze interessant maar als men er geduld mee heeft ziet men het Millet achtige toch geheel & al.
